Coaching a terapia

Terapia i coaching to dwa różne obszary pracy z drugim człowiekiem. Choć w pewnym obszarze mocno się przenikają (np. terapia w nurcie humanistyczno-egzystencjalnym). Niemniej działania terapeutyczne mają zazwyczaj wymiar wyraźnie pomocowy. Oparte są eksperckiej wiedzy. Polegają na diagnozie problemu i znalezieniu rozwiązań.

Pojawia się tu szersze pytanie: na ile specjalistyczna wiedza może przeszkadzać w procesie partnerskiego towarzyszenia, np. powodując, że zaczniemy ustawiać się w roli mentora (postawa: "wiem, co ci jest", "to zaburzenie xyz"). Na ile, posiadając ją, będziemy narzucać siatkę teorii na życie drugiej osoby.

Coaching jest mocno partnerski. Nie polega na leczeniu. Naprawianiu. Jego celem jest po prostu towarzyszenie drugiej osobie w tworzeniu przez nią własnej opowieści, dzięki której zaakceptuje siebie i innych, która pozwoli jej realizować cele i budować satysfakcjonujące relacje.

Bycie coachem wymaga przede wszystkim określonych cech osobowych (otwartości, refleksyjności, empatii, cierpliwości, przenikliwości, mądrości, ciekawości, szacunku dla drugiego człowieka) a doświadczenie i wiedza mają wymiar wspierający.

Coach nie jest mistrzem rozwoju. Nie odpowie na pytanie: jak żyć. Jest osobą, która poprzez pytania uruchamia, to co ukryte. W tym sensie każdy refleksyjny człowiek może być coachem dla drugiego.

Bliskie mi są słowa Elisabeth Kübler-Ross:

"Aby się rozwijać, nie potrzeba szukać żadnych wyjątkowych guru czy mistrzów duchowych. Nauczyciele sami do was przyjdą pod wszelkiego rodzaju przebraniami; jako dzieci, osoby śmiertelnie chore, sprzątaczki. Wszystkie teorie i systemy naukowe świata nie pomogą człowiekowi w potrzebie tyle, co jedna istota ludzka, która nie boi się otworzyć przed nim swojego serca".

Tomasz Tokarz