Wziąć udział w przygodzie

– „Szukam kogoś, kto by zechciał wziąć udział w przygodzie, to znaczy w wyprawie, którą właśnie przygotowuję; bardzo trudno kogoś takiego znaleźć.” (Gandalf).

– „My tu jesteśmy naród prosty i spokojny, nie potrzeba nam przygód. Przygody! To znaczy: nieprzyjemności, zburzony spokój, brak wygód. Przez takie rzeczy można się spóźnić na obiad.” (Bilbo).

Wszystkie wielkie opowieści zaczynają się tak samo. Z jednej strony jest nudny ale uporządkowany świat, znany i oswojony, osadzony na sprawdzonych rytuałach, modelach reagowania, ugruntowanych schematach i przekonaniach. Nie ma w sobie nic ekscytującego ale można w nim przeżyć. Wiadomo, jakimi chodzić ścieżkami, jakich zachowań unikać, co trzeba w sobie stłumić, z czego zrezygnować, by się w nim odnależć.

Z drugiej - jest pokusa misji, zew przygody, przeszywająca tęsknota za czymś większym i ważniejszym, co nada życiu sens, pozwoli się sprawdzić i spełnić, wejść na zupełnie inny poziom świadomości, lepiej zrozumieć siebie.

Bohater musi dokonać wyboru - czy zostać w strefie komfortu czy podjąć wyzwanie. Połknąć pigułkę, wziąć brzemię pierścienia, chwycić mięcz świetlny, przyjąć różdżkę, włożyć czarną maskę czy kostium. Wejść w nowy związek, rozpocząć nową pracę, przeprowadzić się, założyć własną firmę. By zmierzyć się sam ze sobą. Ze swoimi słabościami.

W pierwszym momencie zawsze pojawia się opór. U jego podłoża lęk przed zmianą, strach przed nieznanym, przed utratą stabilności.

"Nie bądź durniem, Bilbo, - rzekł sam do siebie. - Kto słyszał, żeby hobbit w twoim wieku myślał o smokach i w ogóle o tych tam zagranicznych głupstwach!"

Po dokonanej decyzji nic już nie będzie takie samo. Bohater wejdzie w nowy choatyczny świat... To podróż bez gwarancji sukcesu, bez certyfikatu bezpieczeństwa, bez klauzuli o minimalnych stratach.

„Czy możesz obiecać, że wrócę?” (Bilbo)

„Nie. A nawet jeśli wrócisz, nie będziesz taki sam.” (Gandalf)

Nie wiemy, czy ci, którzy podjęli wyzwanie byli szczęśliwsi od tych (o ileż liczniejszych), którzy pozostali w swych wygodnych kapsułach... O tych drugich bowiem nie powstały pieśni.

„Do końca życia Bilbo nie mógł sobie przypomnieć, jakim sposobem znalazł się wtedy na dworze, bez kapelusza, bez laski, bez pieniędzy, bez żadnej z rzeczy, które zazwyczaj brał ze sobą, wychodząc z domu; drugiego śniadania nie dokończył, statków po nim nie pozmywał, wcisnął klucze do ręki Gandalfowi i puścił się ścieżką w dół pędem, ile sił w kosmatych nogach (...) - Brawo! - rzekł Balin, który z progu wypatrywał hobbita"

PS:
Dla wędrowca, runnera tym innym, nowym światem (którego nie zna, a które może dać mu spełnienie) może być właśnie zatrzymanie sie w miejscu. Wyzwaniem, misją - np. rodzinne życie, macierzyństwo/ojcostwo, które oznacza koniec ucieczki (która dawała pozorna stabilność biegu). To może byc równie fascynująca przygoda, jak wyprawa w Góry Mgliste.. :)